Hafdis með haustskipinu

Í dag er akkúrat ár síðan ég fór til Danmerkur. Það finnst mér ofsalega súrrealísk tilhugsun. Ég var einhvernmegin búin að gera ráð fyrir að ég kæmi heim frá Danmörku Önnur og Betri manneskja. Eg var buin að byggja i hausnum a mer einhvern blekkingavef sem gekk uta ad eg flytti til utlada i eitt ar, lifði þar við glens, glaum, vin og kvennfolk en kæmi siðan til baka sem lifsreynd, fullorðin, hugsandi mannvera. Var búin að fantasera og fabúlera um einhverslags ofurkvendi, sem væri rosalega pottþétt og með allt á hreinu. Búin að finna tilgang lífsins og ráða fram úr ég-er-svo-týnd vandamálinu.
Eg held þessi afar brothætta mynd stafi af innbyggði 19.aldar Fjölnismanna romantik. Þegar elitan af islenskum namsmönnum for og las við konunglega haskolan i kaupmannahöfn nokkra vetur og komu siðan með haustskipinu aftur i agust sem hugsandi, lifsreyndir menn sem lögðu siðan islensku þjoðina að fotum ser.

Það er löngu buið að leggja ferðir haustskipanna niður og netsmellir iceland express komnir i staðin. Og eg er nokkuð viss um að eg hafi forheimskast þarna uti og snuið aftur vitlausari en nokkru sinni fyrr.

Hvilikt moðerfokking skuffelsi.