Einu sinni...

Var ég 15 ára og fór í Eymundson í kringlunni með fyrsta bókalistann úr menntó. Þetta var áður en að bankarnir fóru að veiða unglinga í skuldafen. Einu áreitin tengd skólagöngu voru frá bókabúðunum (sem þá voru ennþá í samkeppni) sem vildu fá til sín kúnna. Ég man að ég fór í Eymundson vegna þess að þeir höfðu samið við nemendafélagið og gáfu mér dagbók. Á innsíðu dagbókarinnar voru tölulegar "staðreyndir" um menntaskólaárin.
Vissiru að...
55% prósent fólks segja menntaskólaárin bestu ár lífsins? Stóð meðal annars og ég held að aldrei áður hafi ég upplifað eins mikla pressu. Nú færu í hönd gullárin og það væri undir mér einni komið að standa mig. Annað tækifæri fengi ég ekki.
Ég eyddi menntaskólaárunum aðallega í unglingauppreisn. Ég datt inní frekar róttækan félagsskap sem hentaði mér ágætlega. Saman með nokkrum öðrum eyddi ég fjórum árum í að vera á móti öllu. Mest þó sjálfri mér, þó að ég segði engum frá því.

Ágætis target fyrir bitra unglingauppreisn voru fyrirbæri eins og jól.
Þegar ég var 17 ára skrifaði ég þetta á bloggið mitt, þegar ég var að hnýta í jólin. Þá sturluðu smáborgarahátíð neyslumenningarinnar sem mér fannst þau vera:
Sleppið jólatrénu, fáið ykkur jóla-katkus í staðinn. Fyrst að rjúpur eru friðaðar í ár, hvernig væri að hafa máf í matin, þeir eru svo sannarlega ekki friðaðir.

Mikið ofsalega er ég hamingjusöm að vera ekki 17 lengur.

Ég bið lesendur afsökunar á þeim mikla nostralgíuham sem bloggið mitt er í þessa daganna. Ég veit hreinlega ekki afhverju ég er svona upptekin af sjálfri mér. Þetta lagast líklega þegar ég skila af mér ritgerðinni og fer aftur að umgangast fólk.

Þú færð jólamáfinn í Hagkaupum. Vorum að fá úrvals sílamáfsbringur og reyktan silfurmáf. Veiðibjöllur á sérstöku tilboðsverði.