Symbólismaklám.
Sá Munaðarleysingjahælið í gær og missti svefn í nótt. Meira af gömlum vana, frekar en hryllingi af nýrri stærðargráðu.
Í bílnum á leiðinni heim ræddum við myndina í þaula. Kosti hennar og galla og þá sérstaklega þá hvimleiðu hneigð leikstjórans til að fylla nánast hvern einasta ramma og hvert einasta atriði af smáhlutum sem áttu að vera gríðalega táknrænir fyrir framvindu sögunnar. Svo dúkkuðu öll táknin upp aftur í lokin til að undirstrika hvernig söguþræðinum væri lokað og lausir endar hnýttir. Slík ofnotkunn er eins og nauðgun á myndmálinu og því var fyrirbærinu gefið nafnið symbólismaklám.
Ég veit ekki alveg hvort ég ætla að mæla með bíóferð eða dánlóti af Munaðarleysingjahælinu. Held samt ekki
3 Ummæli:
Ég fíla symbólismaklám.
Mér fannst líka gott á mömmuna að hafa óvart drepið barnið sitt!
Ég er ógjéð.
Mér finnst þetta nú bara bull greining á myndinni, sem ég og mæli með.
Flest allar "vísbendingarnar" voru nebblega einmitt ekki neinar alvöru vísanir í neitt, heldur einmitt gerðar til þess að maður væri alltaf að pæla "uh, þýðir þetta eitthvað eða...ekki...?" því giskandi óvissa er hluti af því að gera mann hræddann. Sem var aðalatriðið.
Þú ert bara sjálfur bull, Davíð.
Annars nenni ég ekki að þræta við þig. Það er ekkert gaman að diskútera við einhvern sem er búin að ákveða fyrirfram að hann hafi rétt fyrir sér.
Minni samt á gullslegna helgigripinn sem var hengdur um háls aðalpersónunar við undirleik angurværrar strengjahljómsveitar. Um leið og hún reif hann af sér dó hún. Jukk!
Unnur: Ef þú værir ekki veik heima myndi ég segja að þú værir algert ógjéð.
-hh
Skrifa ummæli
Gerast áskrifandi að Birta ummæli [Atom]
<< Heim